Een van mijn kleinkinderen is uitermate creatief, net als ik (zegt ze zonder enige vorm van schaamte). Hij speelt al vanaf jonge leeftijd piano. Natuurlijk is dit letterlijk met de paplepel ingegoten, want tja, je wil je kleinkinderen toch iets meegeven. En omdat Thomas enige tijd bij mij in huis heeft gewoond toen hij zijn moeder niet meer had, kon ik hem natuurlijk meer meegeven dan een "normale" oma. Toen Thomas oud genoeg was kon hij ook op pianoles. Ik heb nog even overwogen om mijn kleinzoon zelf les te geven, maar ik merkte toch dat ik daar iets te oud voor werd. En mijn zoon vond het verstandiger om hem naar een wat jongere docent te sturen.
En toen vonden we Samira. Zij is werkelijk waar de liefste en meest bekwame pianolerares, nou ja, naast mezelf natuurlijk ;). We zijn allemaal van Samira gaan houden. Maar toen besloot ze om te gaan verhuizen, wat waren we allemaal verdrietig. Vooral mijn kleinzoon Thomas, hij was echt verscheurd van verdriet. Ik zei hem al, natuurlijk willen we liever bij haar blijven, maar de reisafstand werd gewoon te veel. Nu hebben we na lange tijd een andere oplossing gevonden om toch Samira te kunnen blijven zien. Dus nu worden we one big happy family.
Het had denk ik altijd zo moeten zijn.
